W jednym ze zbiorów wspomnień o Czechowie zdarzyło mi się natknąć na historię o tym, jak Anton Pawłowicz leczył się w Jałcie na gruźlicę i nie dawali mu spokoju fani i fanki. Na ulicy denerwowali go głupimi rozmowami, prosili o autografy, urywali guziki z jego ubrań na pamiątkę. Pewnego dnia Czechow poszedł na spacer po jałtańskim nabrzeżu. Miał na sobie płaszcz, w ręku trzymał laskę. A na jego ramionach siedziała mała kobieta w spodniach w pepitkę. Zauważywszy, że ktoś idzie w ich stronę, zdjęła Czechowowi kapelusz, a on się ukłonił. Tego dnia nikt nie denerwował Czechowa. Nie udało mi się znaleźć więcej informacji na temat tej kobiety w literaturze bibliograficznej. Nie wiem też, jaką rolę odgrywała w życiu Antona Pawłowicza. Pozwalam sobie jednak wysnuć założenie, że przy niej Czechow czuł się spokojnie i zwyczajnie. W mojej głowie nazywam ją Charlotte. To imię dziwnej guwernantki z „Wiśniowego sadu.”
You can certainly see your enthusiasm within the work you write.
The arena hopes for more passionate writers such as you who aren’t afraid to say how
they believe. All the time go after your heart.
Jak dobrze ze tych pro putinowskich skurw.. się nie zaprasza.